Moshe Feldenkrais (1904-1984) urodził się w żydowskiej rodzinie o głębokich tradycjach chasydzkich, w której studiowanie, dyskusja i interpretowanie z szacunkiem dla każdego głosu były głęboko zakorzenione. Z wykształcenia był fizykiem i inżynierem. Studia ukończył na Sorbonie, następnie współpracował z Frederickiem Joliot- Curie, późniejszym Noblistą. We Francji spotkał się z Jigoro Kano, twórcą Judo i został jego uczniem. Był jednym z pierwszych Europejczyków posiadających czarny pas w Judo. Trenował innych prawie do 70-tego roku życia.
Zainteresowanie anatomią i fizjologią człowieka rozwinęło się gdy doznał urazu kolana grając w piłkę nożną. Lekarze dawali ok. 50% szans na powodzenie zabiegu operacyjnego, więc po przeanalizowaniu dostępnej wiedzy medycznej ( z uwzględnieniem badań pierwszych neuroplastyków m. in Paula Bach-y-Rita) Feldenkrais z niego zrezygnował. Jednocześnie zauważył, że w pewne dni ból kolana dokuczało mu bardziej, a w inne w ogóle nie odczuwał dolegliwości. Po pewnym czasie wnikliwej obserwacji samego siebie zwrócił uwagę, że było to związane z ułożeniem jego miednicy. Zaczął eksperymentować dalej , doprowadziło go to do sformułowania tez ( które dopiero od niedawna można udowodnić za pomocą uznanych metod badawczych) że mózg ludzki jest plastyczny czyli podatny na zmiany, więc przez całe życie mamy możliwość rozwoju, zmian, uczenia się. Przez całe życie układ nerwowy jednostki zachowuje zdolność tworzenia nowych połączeń i reorganizacji starych, a co za tym idzie może tworzyć nowe, lepsze bądź inne wzorce ruchu i zachowań. Jednocześnie często przesiadywał w poczekalni gabinetu pediatrycznego swojej żony, obserwując ruch, rozwój i zachowania małych dzieci.
Z tych wszystkich doświadczeń, umiejętności, zdolności obserwacji i analizy powstała Metoda, która nadal zaskakuje swoją innowacyjnością i całościowym spojrzeniem na ciało, ruch i możliwości rozwoju dzięki wyjątkowemu, holistyczne spojrzeniu na człowieka oraz jego życie, rozwój i potrzeby.